review: witteMVS
photo©Freddie

comments: mail

De formule van Meensel Blues dicteert een  jonge beloftevolle band om als opener en opwarmer te fungeren. Goed gezien van Rudy om een lokale band te laten opdraven.

Dat genereert publiek, fans, vrienden en familie. Ook zo met de The Jack Daniels Embargo, de fans stonden helemaal vooraan bij het podium, where they’ re supposed to be. Dirk, Andy, Tommy en Ruben zijn van de regio of van Meensel zelf, en dat liet zich gevoelen. Ze konden er tegenaan kijken als een thuismatch. The J.D. Embargo spelen een mix van illustere songs uit de bluesrock catalogus. “Higher Ground” van Stevie Wonder, in de, bij het jonge volkje beter bekende, Chilli Peppers’ versie en de George Thorogood vlaggeschipsong “B-b-b-bad to the Bone” stond ook op de playlist, samen met Led Zep’s "Since I've Been Lovin' You" en de drug-abuse song “That Smell” van southern rockers Lynyrd Skynyrd.

Allemaal covers, jawel, maar met smaak gekozen en met ontluikend vakmanschap gebracht. Een ideale opwarmer voorwaar.

Second Hand Store zijn nog steeds zeer tevreden van hun ouwe hutkoffer. Ze kunnen er hun Chicago standards in kwijt en eens geledigd is het ook nog een gedegen bassdrum.

Tijd voor old school city blues in een heuse ‘outdoor’ configuratie zoals ze destijds in Beale Street op elke hoek stonden te musiceren. De echte klassiekers zoals “Rock Me Baby”, “Matchbox Blues”, “Dust My Broom” en “Smokestack Lightning” werden afgewisseld met een eigen schrijfsel op identieke leest geschoeid.

Onze Chilly Willy spin off doet het nog altijd met veel enthousiasme en dat springt over op het publiek. Iemand vroeg zich af waarom de jongens zittend speelden. Dat kadert perfect in het tijdsbeeld dat S.H.S. creëert. Vóór de rock ‘n’ roll, zat de muziek op een stoel.

Dat deden duo’s, trio’s, quartetten, quintetten en octetten in navolging van de big bands. En af en toe stond er eens eentje op om een formidastische solo weg te geven, maar voor de rest bleven ze braafjes zitten. S.H.S. biste met de kontschudder “Hip Shake Baby” een song die ze nog goed kennen van de tijd van toen.

In ijltempo zetten de Mighty Gators hun materiaal op. De soundcheck verliep smoothly en in professionele kalmte. Na een klein halfuurtje gingen Lightnin’ Guy & the Mighty Gators van bil met “Highway King” op de voet gevolgd door “Goin’ Down”.

Als gitarist was de Amerikaan Bill Roseman meegekomen ter vervanging van Willy (De Vleeschouwer), de ritmesectie bestond uit oude getrouwe Thierry Stiévenart, gaulois de naissance, en drummer, en Domininiek Buysse op bass. “Ain’t No Sunshine” heeft een strakkere vorm aangemeten gekregen en klinkt beter dan vroeger. Frontman Guy Verlinde speelde, naar goede gewoonte,  hoofdzakelijk slide gitaar en bluesharp. Hij weet hoe langer hoe beter om te gaan met dat kleine diatonische smoelschuiftje.

Halverwege de set kregen we een akoestisch intermezzo van Guy, solo op een resonator gitaar met bottleneck in thrue style “We Gotta Move” en “Bring It On Home To Me”. Ook nog nieuw in de set waren de rocker “Stand by Me”, met dank aan John Lennon, en “The Guitar Bop”. Afsluitende bissers moesten natuurlijk “Do That Boogie” en “Bon Ton Rouler” zijn, partynummers bij uitstek, die zich lenen tot rek zolang het publiek ervan snoept. Opgepept met flarden rockglorie zoals “Smoke on the Water” en “Whole Lotta Love” van Purple en Zep, bleven ze nog een tijdje nazinderen in het O.C. terwijl Guy en de zijnen al aan de toog stonden.
Internationale klasse, alleen weten ze het hier in den Bels nog niet goed.

Het was een ondankbare taak voor Hombres Amplificados om na de showbeesten van Lightnin’ Guy nog enigszins aandacht te trekken.

Maar moeilijk gaat ook, moeten Johan Loisen en zijn companen gedacht hebben, want ze slaagden er toch maar mooi in. Met de opener “Rollin’ and Tumblin’” haalden ze een overbekende klassieker uit de kast, maar voor de rest van de set gebruikten ze hoofdzakelijk eigen materiaal, geschreven door zanger/gitarist Johan.

Er was nog een bijkomende moeilijkheidsgraad. Dit was de eerste gig met hun nieuwe gitarist Marco Simoni, die de onlangs overleden en betreurde Karel Keustermans vervangt. Maar ook deze hindernis werd zonder veel problemen door de band overwonnen. En dat zegt uiteraard ook veel over de ritme sectie, die met Roberto Simoni, bass en Tom Van Dijck… euhhh…Ivo Tops een paar ervaren compers telt. Een mooie hommage aan Tony Joe White met diens “Undercover Agent for the Blues” viel ons ook nog te beurt, maar een speciale vermelding voor hun eigen “Motherfunky White Boy” mag ik toch niet achterwege laten. En als binnen afzienbare tijd de nieuwe gitarist Marco op volle toeren meedraait, wordt het weer oppassen geblazen voor de Versterkte Mannen.

Geslaagd festivalletje in Meensel, met, zoals steeds, enkel artiesten van eigen bodem. En dankzij het talrijke publiek is er volgend jaar weer een nieuwe Meensel Blues.

witteMVS

bijna....pasen :-)

en een gewillige hand om de temperatuur ietsje lager te zetten...